Onlangs kwam het rapport Hoe leren we jonge automobilisten veilig verkeersgedrag uit.
Omdat dit rapport momenteel actueel is, ga ik de komende tijd een aantal delen van de tekst die belangrijk zijn eruit halen en bespreken op EBP basis.
Hiermee wil ik helderheid geven tussen de theoretische waarheid, gebaseerd op de manier zoals dit rapport tot stand is gekomen en de echte rauwe werkelijkheid zoals die geldt in het echte leven.
Nu het eerste deel:
Spoor 2: Kennis vanuit de onderwijswetenschappen
De timing en manier van feedback geven is belangrijk voor een effectief leerproces. Je wilt dat een leerling zelf ervaart dat hij een fout heeft gemaakt, dit niet erg vindt en dat hij vervolgens leert hoe hij het beter uit had kunnen voeren. De feedback wordt bij voorkeur gegeven vlak nadat de fout wordt gemaakt, is niet oordelend maar constructief (zodat de leerling inziet dat fouten maken belangrijk is om iets te leren) en is niet alleen verbaal (maar bij voorkeur visueel: laten zien hoe het beter kan).

Als reactie op bovengenoemd stukje tekst het volgende:
Het is juist om te stellen dat het feedback geven op een juist moment dient te gebeuren.
Alleen is dit van toepassing op het onderwijs zelf.
Tijdens de rijles in de praktijk zijn er geen juiste momenten. Daar volgen de af te handelen verkeerstaken elkaar in hoog tempo op. Je hebt er één afgehandeld en de volgende verkeerstaak is er weer.
Je kunt als instructeur de leerling niet lastigvallen met feedback over een afgehandelde verkeerssituatie.
Doe je dit wel, dan spreken we over afleiding in het verkeer.
Hierdoor gaat de volledige aandacht naar een inmiddels achterhaalde verkeerstaak,
hij is al gepasseerd.

Als er daarna gesteld wordt dat een leerling zelf mag ervaren dat hij een fout heeft gemaakt, vlieg je wel volledig de bocht uit.
Waarom vlieg je dan de bocht uit?
Omdat fouten ervaren in het verkeer niet kan of op zijn minst tot het uiterste beperkt dient te worden.
De openbare weg is geen oefenterrein voor beginnende bestuurders, want dat staat er expliciet.
Concreet, het ervaren van een fout: Je mag dus ervaren hoe het is om een boom te raken met alle gevolgen van dien.
Hoe bizar is dit.

Vervolgens: dat feedback geven constructief moet zijn, dat is juist.
Alleen raakt dit fundamenteel de manier van opleiden.
Het opleidingsmodel is instructie. Dat heeft in zich dat de manier van feedback wel kan, maar niet in het huidige opleidingsmodel.
Leerlingen laten ons weten dat ze de volgende feedbackvormen onder andere te horen krijgen:
Volgende keer beter opletten.
Zie nou wel.
Pas op en kijk uit die fietser/voetganger.
Stop hier maar even langs de kant de weg, wat had je nou beter kunnen doen.
Op deze feedbackvormen zullen meer varianten denkbaar zijn.

De combinatie van het instructie opleidingsmodel en bovengenoemde “feedbackvormen” hebben inzich dat het rijangst kan ontwikkelen.
Dat geven leerlingen ook aan, is gebleken uit onderzoek.
70% van faalangst/rijangst wordt ontwikkeld tijdens de praktijklessen.
30% van de leerlingen is vatbaar voor faal en of rijangst.
Daarnaast worden faalangst en gezonde spanning voor bijvoorbeeld een examen vaak door elkaar gehaald.
Als het rijexamen wel gehaald is, horen wij terug, stapt men niet meer zelfstandig in de auto, omdat er rijangst is ontwikkeld.

Maar bij voorkeur visueel: laten zien hoe het beter kan.
Vanuit deze gedachte is dan uitgangspunt dat het visueel laten zien, dus voordoen door iedere instructeur op dezelfde manier gebeurt.
Niet iedere instructeur laat visueel dingen zien.
Vanuit de instructeursopleiding kan dit ook niet verwacht worden omdat dit grotendeels online gebeurt waarbij er specifieke vragen gesteld mogen worden.
De rij test die het IBKI afneemt, kun je niet valide noemen.
Aspirant rijinstructeurs mogen keer op keer de rij test doen, net zolang totdat ze voldoende punten hebben.
Vanuit het IBKI zelf komen ook verontrustende geluiden naar ons over de rijkwaliteiten van aankomende rijinstructeurs.
Met deze informatie is het niet aan te raden uit te gaan van het uitgangspunt dat laten zien hoe het beter kan ook uitvoerbaar en mogelijk is en mogelijk zelfs tot verbetering leidt.

https://auteursrecht.blokonderwijs.nl/

Het wordt steeds weer duidelijk dat we onze kinderen als ouders niet adequaat voorbereiden op de realiteit van het leven.
In dit geval de realiteit van het beginnende bestuurder worden.
We creëren verwende wezens die alles hebben, voornamelijk dankzij een tijd van overvloed van ons leven.
Gelukkig zijn er ook nog ouders die weigeren de status quo te accepteren.
Die streven naar het bijbrengen van discipline en het aanleren van emotieregulatie.
Maar de erkenning is er dat dit een immense uitdaging is in de huidige samenleving.
Alles moet tijdens het leren autorijden vlekkeloos verlopen en zeker wanneer anderen kijken.
Het houdt ouders af van waar het over moet gaan.

We worden overspoeld met ongezonde verleidingen en schermtijd, waarop weinig ouders grip lijken te hebben. Maar deze verleidingen hebben een negatieve invloed op de verkeersdeelname.
Onze maatschappij, scholen en ouders dragen bij aan dit verwende gedrag door overmatig pamperen.
Speeltoestellen zijn zo ontworpen dat kinderen nauwelijks nog hoeven op te letten, waardoor het gevoel van eigen verantwoordelijkheid afneemt, wat doorwerkt in het hele leven.
We zijn blind geworden om dit te zien.

Als we niet opletten, gaan we gewoon mee met de massa, zonder na te denken over de langetermijngevolgen met betrekking tot deelname aan het verkeer.

Het gebrek aan discipline, frustratietolerantie en fatsoen zal hun toekomst beïnvloeden, en het ergste van alles, ze zullen de schuld waarschijnlijk buiten zichzelf leggen, bij de ander of de maatschappij.
Dit is zichtbaar tijdens de rijlessen die uw zoon of dochter volgt.
Rijinstructeurs worden moedeloos van dit gedrag van leerlingen, die vertaald altijd maar in de slachtofferrol kruipen zodra het tegenzit.

Hoe is het mogelijk dat ouders toestaan dat hun dierbaarste, (waar ik vanuit ga), hun kinderen, als ze het rijbewijs willen halen, dit via allerlei vormen van spoed speed en ééndaagse cursussen laten doen, terwijl dit de verkeersonveiligheid bevordert?

Waarom zijn ouders het eens met de theorievorm trucjestheorie en of onthoudtrainingen, die grootschalig gegeven worden?

Wat is de reden dat ouders zelfstudie/online filmpjes kijken prima vinden om de verkeerstheorie te leren?
In de bovengenoemde opleidingsmodellen met betrekking tot de theorie zit verborgen dat er zodra het theoriecertificaat binnen is, de kennis over de verkeerstheorie verdwenen is of er een foutieve interpretatie aan gegeven wordt, met alle onveilige gevolgen in het verkeer.
Terwijl de verkeersregels helder en duidelijk zijn.

Kortom is er wel het besef hoe de rijopleiding vandaag gaat en welke vorm die heeft?
De ouders van nu waren de kinderen van de jaren 80 en 90.
Toen was er een heel ander verkeersbeeld dan vandaag de dag.
Ouders geven richting de rijinstructeur en ons de indruk dat voor hun het verkeersbeeld van de jaren 80 en 90 leidend is.

Daarnaast: Hebben de ouders van nu wel een beeld van het feit dat er jaarlijks te veel beginnende bestuurders om het leven komen bij een ongeval, of betrokken raken bij ernstige ongevallen?
Is er wel eens nagedacht wat de reden hiervan is? 

https://auteursrecht.blokonderwijs.nl/

basis voor dit artikel is met dank aan Anahi Israel psycholoog